Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου)

Τη Δευτέρα, 3 Δεκεμβρίου 2018, οι μαθητές - τριες του Σχολείου μας, παρακολούθησαν ταινίες που αφορούσαν την  Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, τις οποίες διάλεξε και παρουσίασε η εκπαιδευτικός της Ειδικής Αγωγής του Σχολείου μας κα. Στέλλα Βαβουλίδου . Η κα Στέλλα επίσης μας παραθέτει πιο κάτω μια καταπληκτική ιστορία για τη διαφορετικότητα, "Ο μπούφος που δεν μπορούσε να κάνει μπου".

Τα παιδιά ανέπτυξαν για μία ακόμη φορά την ενσυναίσθησή τους και κατάλαβαν τη διαχρονική αξία του μηνύματος…

 «Όλοι διαφορετικοί…όλοι ίσοι»

Ένα τραγούδι για τους διαφορετικούς ανθρώπους. Ένα τραγούδι για εκείνους που τους χρεώναμε μια ζωή στην άλλη άκρη. Οι άνθρωποι με αναπηρία είναι στη δική μας άκρη. Παντού και πάντα.
Ένα τραγούδι γι’ αυτούς, για όλους τους διαφορετικούς.
Από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τα Αερικά και το Βασίλη Λέκκα. Ίσως για λίγο μεγαλύτερους. Αλλά τι σημαίνει μικρότεροι και μεγαλύτεροι; Ακούστε το και θα πειστείτε ότι όλοι μπορούμε να φωνάξουμε:

“γέφυρες χτίζουμε, φράγματα γκρεμίζουμε”.

 Οι μαθητές - τριες των τάξεων Α΄, Β΄,Γ΄ παρακολούθησαν ταινίες μικρού μήκους και ακολούθησε συζήτηση στην τάξη.

Το δώρο-

Μια συγκινητική ταινία μικρού μήκους

 Έλεν Κέλερ  ελληνικοί υπότιτλοι

O Νικόλας ένα «αλλιώτικο» αγόρι και η Μαρία γίνονται φίλοι.

 Ο μπούφος που δεν μπορούσε να κάνει μπου . 

 Ένα πουλί ,μπούφος όταν γεννήθηκε, έπρεπε να μάθει να κάνει "μπου". Όσες προσπάθειες κι αν έκαναν οι γονείς του, όσο κι αν τον προέτρεπαν με τη δικαιολογία πως θα αναγκαστεί το συμβούλιο των σοφών γερόντων να τον διώξει από το δάσος, εκείνος μάταια προσπαθούσε να κάνει μπου. Έλεγε συνέχεια «μπα;», πράγμα ανεπίτρεπτο για τα δεδομένα ενός μπούφου. Εκείνο το «πρέπει να κάνεις "μπου" γιατί όλοι οι μπούφοι αυτό κάνουν» αιωρούνταν απειλητικά πάνω από το κεφάλι του, ηχούσε συνέχεια στα αυτιά του, τριβέλιζε το μυαλό του αλλά καθόλου δεν τον βοηθούσε να παράγει το γνωστό ήχο και να κάνει με αυτόν τον τρόπο περήφανους τους δικούς του, να καθησυχάσει τους σοφούς γέροντες και να γίνει αποδεκτός από την ομάδα. 

Φυσικό επακόλουθο ήταν να εκδιωχθεί από το δάσος με συνοπτικές διαδικασίες και τη σύμφωνη γνώμη των σοφών γερόντων, αλλά ακόμη χειρότερα, των γονιών του. Το έγκλημα του, ήταν η διαφορετικότητά του. Οι γονείς προτίμησαν να δεχτούν την άποψη της κοινωνίας, πως εφόσον ο γιος τους ήταν διαφορετικός, δεν υπήρχε θέση για εκείνον στους κόλπους της, από  το να αποδεχτούν τον ίδιο το γιο τους, ακόμη κι αν ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Η δημόσια κατακραυγή, η κριτική ή τα δάχτυλα που ενδεχομένως θα τους έδειχναν στο δρόμο, ήταν ανασταλτικός παράγοντας. Κανείς «σοφός» γέροντας δεν έκανε λόγο για τη μοναδικότητα του ατόμου και του χαρακτήρα. Δεν υπήρχαν ελαφρυντικά. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε. Δε νοείται από κάποιους, ακόμη και στις μέρες μας, να υπάρχουν κομμάτια της κοινωνίας που να ανήκουν στο διαφορετικό και να τυγχάνουν αποδοχής. Είναι μαθημένοι στην ασφάλεια της ομοιότητας των χαρακτηριστικών, είτε ανήκουν σε κατηγορίες όπως η φυλή, το χρώμα του δέρματος ή η εθνικότητα, είτε σε στοιχεία του χαρακτήρα που υιοθετούνται από απλή μίμηση συμπεριφοράς και νοοτροπίας και όχι βεβαίως λόγω της προσωπική επιλογής.  Για να επανέλθω λοιπόν στη ιστορία, ο Μπουφάκος στεναχωρήθηκε, πόνεσε και αναρωτήθηκε πολλές φορές, γιατί έπρεπε να είναι διαφορετικός. Ο κόσμος, τον οποίο ξαφνικά βγήκε να γνωρίσει, ήταν απρόσιτος, χωμένος στα προβλήματά του, προσπαθώντας να προλάβει να κατακτήσει τους στόχους του για να μπορεί μετά να ζήσει. Κανείς δε ζούσε το τώρα, τη στιγμή. Δυσκολεύτηκε και ευχήθηκε κάποιες φορές, να μπορούσε να γυρίσει στην ασφάλεια της ομάδας, μιας ομάδας που ήταν η πρώτη που τον απέρριψε, αλλά τελικά, δεν έχασε το κουράγιο του.  Πολλοί άνθρωποι στην ιστορία της ανθρωπότητας , όπως και ο μικρός Μπουφάκος, τόλμησαν να διαφοροποιηθούν και "Φώναξαν" πως πρέπει όλοι οι άνθρωποι να είναι ελεύθεροι και ίσοι μεταξύ τους. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, πολλοί μεταφράζουν λάθος το νόημα :  Δεχόμαστε τις εξής αλήθειες ως αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη ζωή, το δικαίωμα στην ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της ευτυχίας. Ως φύσει εγωιστικά όντα, οι άνθρωποι μαίνονται για την ατομική/προσωπική ελευθερία τους, αλλά παραλείπουν να σεβαστούν των υπολοίπων. Παίρνουν ως δεδομένες τις ελευθερίες που απολαμβάνουν, ξεχνώντας πως κάποιοι αγωνίστηκαν για αυτές. Αρνούνται τη διαφορετικότητα και σε ακραίες περιπτώσεις τη φοβούνται ή την αποδοκιμάζουν. Κυνηγούν την επιτυχία, θεωρώντας πως είναι συνώνυμη έννοια της ευτυχίας.  Ο Μπουφάκος της ιστορίας κατάλαβε νωρίς πως τα «πρέπει», η συμβατικότητα και οι προσταγές της κοινωνίας, δεν είναι ο σωστός δρόμος για την ολοκλήρωση. Οι ατομικές επιλογές, τα θέλω και η προσωπική εσωτερική διεργασία, είναι. Όταν σταμάτησε να αγχώνεται πως πρέπει να κάνει μπου, όταν αποφάσισε ο ίδιος πως απλώς θέλει να κάνει, μαντέψτε. Κατάφερε και έκανε μπου. Κι αυτό γιατί απλά ήταν ελεύθερος από όλα τα ταμπού…  Είναι, λοιπόν, δικαίωμα της κοινωνίας να θέλει τα μέλη της, για τους δικούς της λόγους, πιστά φωτοαντίγραφα και όχι πρωτότυπα. Όμως είναι επίσης δικαίωμα του καθενός να είναι το πρωτότυπο και όχι ένα φωτοαντίγραφο. Τέλος, είναι στο χέρι του κάθε γονιού να μάθει στο παιδί του πως είναι σημαντικό να είσαι αυτό που εσύ θέλεις να είσαι, όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι και να στηρίζουν την επιλογή της μοναδικότητας ακόμη και όταν αυτή διαφέρει από τη δική τους.   Στη συνέχεια  οι μαθητές - τριες των τάξεων Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄ παρακολούθησαν την ταινία "ΤΟ ΘΑΥΜΑ" .

O Αugust Pullman, ένα παιδί γεννημένο με κρανιακή δυσμορφία , δεν πάει στο σχολείο γιατί ντρέπεται για την εμφάνισή του. Έτσι κάνει κατ’ οίκον μαθήματα με τη μητέρα του. Όταν τελικά μετά από προτροπή της οικογένειάς του αποφασίζει να πάει για πρώτη φορά στο σχολείο και να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο, θα αντιμετωπίσει την αποστροφή και την απόρριψη των συμμαθητών του. Θα καταφέρει τελικά να τον αποδεχθούν οι άλλοι και να τον αγαπήσουν;

TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ

Έναν κινηματογραφικό καταιγισμό κοινωνικών μηνυμάτων για την αγάπη, τη φιλία, το θάρρος, την αυτοεκτίμηση και κυρίως το ζήτημα του bulling (εκφοβισμός) και τη δυσκολία των ανθρώπων να δεχτούν οτιδήποτε διαφορετικό από τα δικά τους δεδομένα. Κάτι τέτοιο βέβαια οδηγεί τους ανθρώπους που δεν πληρούν τα κριτήρια του “φυσιολογικού” στην κοινωνική απομόνωση εξαιτίας της απόρριψης που νιώθουν. Ο μικρός Auggie ας πούμε, όταν φοράει την αγαπημένη του κάσκα του αστροναύτη είναι ένα χαρούμενο, γεμάτο ζωντάνια παιδί. Όταν όμως τη βγάζει έχει σκυμμένο το κεφάλι από ντροπή και κοιτάζει τους άλλους όχι στα μάτια, αλλά στα παπούτσια.

Αυτό το λεπτό ζήτημα του κοινωνικού ρατσισμού θίγει η ταινία που έχει ως κεντρικό ήρωα έναν δεκάχρονο που καλείται να πιστέψει στον εαυτό του, να αντιμετωπίσει τη ζωή και να κάνει τους άλλους να δουν την ομορφιά πίσω από το παραμορφωμένο του πρόσωπο.

Αν και προφανώς δε μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για κάποιο βαρύ δράμα με στενάχωρη ατμόσφαιρα. Αντιθέτως πρόκειται για ένα inspiring story , ενώ ο σκηνοθέτης έχει βάλει στην ταινία και πολύ χιούμορ ώστε να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα όταν αυτό είναι απαραίτητο, δίνοντάς της τον αέρα της κομεντί και κάνοντας την φιλική προς το ευρύ κοινό και κυρίως προς τα παιδιά που μπορούνε να τη δουν ευχάριστα χωρίς να βαρεθούν, λαμβάνοντας ταυτόχρονα και όλα τα μηνύματα που θέλει να περάσει η ιστορία.

 Όπως λέει κι ο Auggie κάποια στιγμή στην ταινία: «Ίσως αν γνωρίζαμε τι σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι, θα ξέραμε ότι κανένας δεν είναι συνηθισμένος…».

 ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ κα. ΣΤΕΛΛΑ ΒΑΒΟΥΛΙΔΟΥ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙ, ΝΑ ΜΑΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΕΙ. 
Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ !