Μια νεαρή αρσενική φάλαινα που πέθανε πρόσφατα ανοιχτά των νοτιοανατολικών ακτών της Ισπανίας είχε στο στομάχι της τριάντα κιλά ανθρώπινων σκουπιδιών: κυρίως πλαστικές σακούλες, σκοινιά, σάκους πολυπροπυλενίου και άλλα πολλά. Το κήτος πέθανε αφού δεν μπορούσε να αποβάλει τα απορρίμματα από το πεπτικό του σύστημα.
Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, στην Καραϊβική, ανοιχτά των ακτών της Ονδούρας, έχει σχηματιστεί ένας συμπαγής όγκος πλαστικών απορριμμάτων, διαμορφώνοντας μια «πλαστική ήπειρο». Οι εικόνες είναι πραγματικά συγκλονιστικές και αποτυπώνουν το μέγεθος ενός προβλήματος που κανένας μας δεν θέλει να ξέρει.
Το οικοσύστημα ως ένα Όλον με πλήρη αλληλεξάρτηση του ενός είδους από τα άλλα, αλλά και ως ένα πλαίσιο ζωής για όλα τα είδη, θεωρείται ότι διαθέτει απεριόριστες δυνατότητες απορρόφησης του οικολογικού μας αποτυπώματος, κάτι που αποτελεί τεράστια πλάνη. Οι τυχαίες συνθήκες που επέτρεψαν ιστορικά την εμφάνιση των ζωικών ειδών, μαζί και του ανθρώπου, μπορούν, πάλι «τυχαία», να οδηγήσουν στην εξαφάνισή τους.
Απόλυτη συνάφεια με τη συμπεριφορά μας αυτή έχει η παραγωγή ενός «πλαστικού» πολιτισμού με «πλαστικά» οράματα, ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις αιωνιότητας. Ο επεκτατισμός, η αρπαγή, η λεηλασία και ο αποικισμός όλο και μεγαλύτερου μέρους της φύσης από τα ανθρώπινα τεχνουργήματα κατατρώνε τις σάρκες ενός πεπερασμένου και αναλώσιμου πλανήτη.
Η ψευδαίσθηση ότι θα μπορούμε πάντοτε να καταναλώνουμε και να ζούμε όπως κάνουμε σήμερα είναι το ανάλογο των νεανικών ψευδαισθήσεων ότι δεν μας αγγίζει τίποτα και ότι θα ζήσουμε για πάντα. Φυσικά η πραγματικότητα είναι διαφορετική τόσο για όσους βιολογικά δεν ενηλικιωθούν εγκαίρως όσο και για εκείνους που κοινωνικά επιμένουν να διατηρούν την ανευθυνότητα της παιδικής ηλικίας.
Η ανάγκη μιας λιτής αφθονίας και μιας μετρημένης ζωής φυσικά πρέπει να είναι μια συνειδητή κοινωνική επιλογή.
ΠΡΟΣΟΧΗ !!!
ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΙΤΣΟΥ
