Η Ελληνική γλώσσα έχει αποκτήσει πια την παγκόσμια ημέρα της. Η 9η
Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης του Διονυσίου Σολωμού (8 Απρίλιου 1798 – 9
Φεβρουαρίου 1857), σύμφωνα με την υπ. αριθμ. 17889 Κοινή Υπουργική
Απόφαση από τους συναρμόδιους υπουργούς Εσωτερικών, Εξωτερικών και
Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων (ΦΕΚ Β΄ 1384/24/04/2017) καθιερώθηκε
ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας .
Η θέσπιση αυτού του εορτασμού στοχεύει στην ανάδειξη του θεμελιώδους ρόλου της ελληνικής γλώσσας και της σημαντικής συνδρομής της στην ανάπτυξη και εδραίωση του Ευρωπαϊκού και του Παγκόσμιου Πολιτισμού. Η Ελληνική είναι η γλώσσα που εμπλουτίζει ακόμα τον διεθνή επιστημονικό λόγο, είναι η γλώσσα που ανέπτυξε, μορφοποίησε και αποτύπωσε την απαρχή των περισσότερων επιστημονικών θεωριών των φιλοσοφικών στοχασμών και ρευμάτων, αλλά και των λογοτεχνικών ειδών, σημαντικών θεολογικών και χριστιανικών κειμένων και με μια πορεία πολλών αιώνων έχει καταστεί ως μια από τις μακροβιότερες ζωντανές γλώσσες παγκοσμίως.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
Από τον στίχο προκύπτει η προσωπική ευθύνη του ποιητή για τη γλώσσα, της οποίας η ηλικία και η καταγωγή φανερώνεται από τη μνεία του Ομήρου, πράγμα που καθιστά αυτή την ευθύνη ακόμα μεγαλύτερη γι’ αυτόν που διαχειρίζεται μια πανάρχαια αξία. Ό,τι ο χρόνος δεν μπόρεσε να καταλύσει έχει χρέος και ο ποιητής όχι μόνο να σεβαστεί και να υπηρετήσει, αλλά και να παραδώσει στους επόμενους. Ο στίχος εύκολα μας θυμίζει τον ανάλογο του Διονυσίου Σολωμού:
Δεν έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και Γλώσσα.
Οι αμμουδιές του Ομήρου δηλώνουν τόπο και χρόνο, ή αλλιώς ληξιαρχική πράξη γέννησης της γλώσσας και στοιχεία ταυτότητας της ελληνικής γλώσσας. Συγχρόνως, η διακειμενική συγγένεια του στίχου με τον σολωμικό ανάλογο φέρνει στην επιφάνεια τρεις ποιητές μαζί (Όμηρος, Σολωμός, Ελύτης), δίνοντας έτσι μια παραλλαγή εκείνου που ο Ελύτης έχει ονομάσει «διαφάνεια». Ο αρχαίος, ο νεότερος και ο σύγχρονος υπηρέτησαν τη γλώσσα, είχαν έγνοια τη γλώσσα, δημιούργησαν με τη γλώσσα, σώθηκαν πολιτισμικά μέσα από τη γλώσσα. Έτσι, ο ποιητής γέννησε τη γλώσσα και γεννήθηκε από αυτήν.
ΠΗΓΗ : https://hamomilaki.blogspot.gr/2015/02/elytis-to-axion-esti.html
Η θέσπιση αυτού του εορτασμού στοχεύει στην ανάδειξη του θεμελιώδους ρόλου της ελληνικής γλώσσας και της σημαντικής συνδρομής της στην ανάπτυξη και εδραίωση του Ευρωπαϊκού και του Παγκόσμιου Πολιτισμού. Η Ελληνική είναι η γλώσσα που εμπλουτίζει ακόμα τον διεθνή επιστημονικό λόγο, είναι η γλώσσα που ανέπτυξε, μορφοποίησε και αποτύπωσε την απαρχή των περισσότερων επιστημονικών θεωριών των φιλοσοφικών στοχασμών και ρευμάτων, αλλά και των λογοτεχνικών ειδών, σημαντικών θεολογικών και χριστιανικών κειμένων και με μια πορεία πολλών αιώνων έχει καταστεί ως μια από τις μακροβιότερες ζωντανές γλώσσες παγκοσμίως.
Από τον στίχο προκύπτει η προσωπική ευθύνη του ποιητή για τη γλώσσα, της οποίας η ηλικία και η καταγωγή φανερώνεται από τη μνεία του Ομήρου, πράγμα που καθιστά αυτή την ευθύνη ακόμα μεγαλύτερη γι’ αυτόν που διαχειρίζεται μια πανάρχαια αξία. Ό,τι ο χρόνος δεν μπόρεσε να καταλύσει έχει χρέος και ο ποιητής όχι μόνο να σεβαστεί και να υπηρετήσει, αλλά και να παραδώσει στους επόμενους. Ο στίχος εύκολα μας θυμίζει τον ανάλογο του Διονυσίου Σολωμού:
Δεν έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και Γλώσσα.
Οι αμμουδιές του Ομήρου δηλώνουν τόπο και χρόνο, ή αλλιώς ληξιαρχική πράξη γέννησης της γλώσσας και στοιχεία ταυτότητας της ελληνικής γλώσσας. Συγχρόνως, η διακειμενική συγγένεια του στίχου με τον σολωμικό ανάλογο φέρνει στην επιφάνεια τρεις ποιητές μαζί (Όμηρος, Σολωμός, Ελύτης), δίνοντας έτσι μια παραλλαγή εκείνου που ο Ελύτης έχει ονομάσει «διαφάνεια». Ο αρχαίος, ο νεότερος και ο σύγχρονος υπηρέτησαν τη γλώσσα, είχαν έγνοια τη γλώσσα, δημιούργησαν με τη γλώσσα, σώθηκαν πολιτισμικά μέσα από τη γλώσσα. Έτσι, ο ποιητής γέννησε τη γλώσσα και γεννήθηκε από αυτήν.
ΠΗΓΗ : https://hamomilaki.blogspot.gr/2015/02/elytis-to-axion-esti.html
ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΙΤΣΟΥ
