Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ, πρόκειται για μια γιορτή που δεν είναι
ευρύτερα γνωστή στη χώρα μας, όσο τουλάχιστον είναι η «γιορτή της
μητέρας».
Γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου σε πολλές χώρες παγκοσμίως, αν και σε ορισμένες χώρες η ημερομηνία μπορεί να διαφέρει.
Η ιστορία ξεκινά από το 1909 στις ΗΠΑ όπου ο John B. Dodd έριξε για πρώτη φορά την ιδέα θέλοντας να τιμήσει τον δικό του πατέρα που μετά το θάνατο της συζύγου του πάνω στον τοκετό μεγάλωσε μόνος του το νεογέννητο παιδί του, μαζί με τα άλλα 5 παιδιά του.
Το επόμενο έτος τιμήθηκε για πρώτη φορά η πατρότητα μόνο στην Ουάσιγκτον. Χρειάσθηκαν άλλα 46 χρόνια για να γιορτασθεί σε εθνικό επίπεδο στις ΗΠΑ και στη συνέχεια από τα υπόλοιπα κράτη.
Στην Αρχαία Αθήνα τα παιδιά είχαν ελάχιστη επαφή με τον πατέρα τους που έλειπε για δουλειές όλη την μέρα, ενώ στη Σπάρτη ανελάμβαναν από κοινού πατέρας και μητέρα την ανατροφή των παιδιών τους. Στο Μεσαίωνα, ο πατέρας αδιαφορούσε παντελώς για την ανατροφή των παιδιών του, όπως και στην Αναγέννηση. Όσο για την Ελλάδα, στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, ο πατέρας αναζητώντας τα προς το ζειν μακριά απ’ το σπίτι του, ήταν φυσικό να είναι αποστασιοποιημένος απ’ τα παιδιά του. Μελέτες που έγιναν στις χώρες της Ευρώπης, έδειξαν ότι ενώ πριν 30 χρόνια ο πατέρας αφιέρωνε μόνο 15 λεπτά την ημέρα για τα παιδιά του, σήμερα αφιερώνει ώρες γι′ αυτά.
Στη χώρα μας που έχει ένα από τα μικρότερα ποσοστά μονογονεϊκών οικογενειών στην Ενωμένη Ευρώπη (300.000 περίπου) οι 58.000 απ’ αυτές είναι με πατέρα αρχηγό, 58.000 άνδρες μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξαν τόσοι πολλοί πατεράδες που φρόντιζαν μόνοι τους την ανατροφή των παιδιών τους, όσοι σήμερα.
Το σύγχρονο μοντέλο του πατέρα είναι πια πολύ διαφορετικό.
Συμμετέχει, ανησυχεί, προσπαθεί, στηρίζει.
Στέκεται δίπλα στο παιδί και κρατάει το χέρι στα δύσκολα.
Ξενυχτάει και συμμετέχει ενεργά στο μεγάλωμα των παιδιών.
Είναι εκεί σε όλες τις στιγμές χαράς και λύπης.
Άρα αξίζει και με το παραπάνω, η γιορτή αυτή, η «Γιορτή του Πατέρα».
Γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου σε πολλές χώρες παγκοσμίως, αν και σε ορισμένες χώρες η ημερομηνία μπορεί να διαφέρει.
Η ιστορία ξεκινά από το 1909 στις ΗΠΑ όπου ο John B. Dodd έριξε για πρώτη φορά την ιδέα θέλοντας να τιμήσει τον δικό του πατέρα που μετά το θάνατο της συζύγου του πάνω στον τοκετό μεγάλωσε μόνος του το νεογέννητο παιδί του, μαζί με τα άλλα 5 παιδιά του.
Το επόμενο έτος τιμήθηκε για πρώτη φορά η πατρότητα μόνο στην Ουάσιγκτον. Χρειάσθηκαν άλλα 46 χρόνια για να γιορτασθεί σε εθνικό επίπεδο στις ΗΠΑ και στη συνέχεια από τα υπόλοιπα κράτη.
Στην Αρχαία Αθήνα τα παιδιά είχαν ελάχιστη επαφή με τον πατέρα τους που έλειπε για δουλειές όλη την μέρα, ενώ στη Σπάρτη ανελάμβαναν από κοινού πατέρας και μητέρα την ανατροφή των παιδιών τους. Στο Μεσαίωνα, ο πατέρας αδιαφορούσε παντελώς για την ανατροφή των παιδιών του, όπως και στην Αναγέννηση. Όσο για την Ελλάδα, στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, ο πατέρας αναζητώντας τα προς το ζειν μακριά απ’ το σπίτι του, ήταν φυσικό να είναι αποστασιοποιημένος απ’ τα παιδιά του. Μελέτες που έγιναν στις χώρες της Ευρώπης, έδειξαν ότι ενώ πριν 30 χρόνια ο πατέρας αφιέρωνε μόνο 15 λεπτά την ημέρα για τα παιδιά του, σήμερα αφιερώνει ώρες γι′ αυτά.
Στη χώρα μας που έχει ένα από τα μικρότερα ποσοστά μονογονεϊκών οικογενειών στην Ενωμένη Ευρώπη (300.000 περίπου) οι 58.000 απ’ αυτές είναι με πατέρα αρχηγό, 58.000 άνδρες μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξαν τόσοι πολλοί πατεράδες που φρόντιζαν μόνοι τους την ανατροφή των παιδιών τους, όσοι σήμερα.
Το σύγχρονο μοντέλο του πατέρα είναι πια πολύ διαφορετικό.
Συμμετέχει, ανησυχεί, προσπαθεί, στηρίζει.
Στέκεται δίπλα στο παιδί και κρατάει το χέρι στα δύσκολα.
Ξενυχτάει και συμμετέχει ενεργά στο μεγάλωμα των παιδιών.
Είναι εκεί σε όλες τις στιγμές χαράς και λύπης.
Άρα αξίζει και με το παραπάνω, η γιορτή αυτή, η «Γιορτή του Πατέρα».
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ !!!
