Η κ. ΦΡΑΓΚΕΣΚΑΚΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ !!!

Η κ. Χριστίνα Φραγκεσκάκη, σήμερα ημέρα Παρασκευή 22/04/2016 επισκέφτηκε το Σχολείο μας και είχε μια όμορφη συζήτηση με τους μαθητές των τάξεων Ε΄και ΣΤ΄.

Με αφορμή τα δύο βιβλία της, "Να το πάρει το ποτάμι", "Η Ορτανσία φυλάει τα μυστικά" 

οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να ακούσουν , να μάθουν, να αφουγκραστούν, να ευαισθητοποιηθούν και να ανακαλύψουν ...

ότι η καρδιά τού κάθε σχολείου χτυπά στη ... βιβλιοθήκη του.

Η καρδούλα του δικού μας Σχολείου είναι λίγο μικρούλα

 αλλά ... υπάρχει διάθεση και πολλή αγάπη να γίνει

 μεγάλη και να αγκαλιάσει όλο το Σχολείο μας. 

Η κυρία Αριάδνη είναι μια ηλικιωμένη ντροπαλή κυρία που ζει σε μια πολυκατοικία, με μοναδική συντροφιά τη γάτα της που τη λένε Ορτανσία, τ’ όνομα ενός λουλουδιού. Κάποτε η κυρία Αριάδνη ήταν δασκάλα και ζούσε περιτριγυρισμένη με όλου του κόσμου τα παιδιά. Στην ίδια πολυκατοικία αλλά στο υπόγειο μένει η μικρή Φερστέ με την οικογένεια της που έχουν έρθει πρόσφυγες από το Αφγανιστάν. Είναι Παραμονή Χριστουγέννων κι όπως κάθε χρόνο η κυρία Αριάδνη αγοράζει δώρα μήπως κάποιος περάσει για να της ευχηθεί, μέρες που είναι. «Να’ χει να ξεντροπιάζεται» όπως συνηθίζει να μονολογεί. Τα πιο πολλά βέβαια είναι παραμύθια γιατί η κυρία Αριάδνη αγαπά πολύ τα παραμύθια, όπως αγαπά και τα γλυκά και όταν νοιώθει στενοχώρια μια κουταλιά του γλυκού διώχνει κάθε άσχημη σκέψη. Όταν δε διαβάζει, δένει σιρόπια για γλυκά του κουταλιού, φτιάχνει τούρτες σοκολάτες και σιροπιαστά.
Ποτέ δεν παραπονιέται για τη μοναξιά της, έχει συνηθίσει να είναι μόνη και πολλές φορές της αρέσει. Όταν μάλιστα θέλει να διαβάσει ένα καινούργιο βιβλίο που θέλει αυτοσυγκέντρωση προτιμά τη μοναξιά. Άλλωστε έχει και την Ορτανσία τη γάτα της να της κρατά συντροφιά και να γουργουρίζει στην αγκαλιά της. Όμως τέτοιες μέρες γιορτινές, που όλοι συγκεντρώνονται στα σπίτια με τις οικογένειες τους νοιώθει ένα τσίμπημα στην καρδιά, μια θλίψη. Στην πολυκατοικία συχνά συναντά το μικρό κορίτσι που μένει στο υπόγειο, αλλά πάντα από μακριά, εκείνη τη μέρα όμως τη συναντά και της χαμογελά. Τότε ήταν που της χαμογέλασε η μικρή και γέμισε η καρδιά της χαρά. Αχ πόσο θα ήθελε να καλέσει τη μικρή με την οικογένεια της σε Χριστουγεννιάτικο δείπνο. Όμως η κυρία Αριάδνη είναι τόσο ντροπαλή για να κάνει το πρώτο βήμα.
Όταν η μικρή Φερστέ βρίσκεται στην πόρτα της κρατώντας στα χέρια ένα γλυκό ψωμί για εκείνη, θα βρει το θάρρος να την καλέσει μαζί με την οικογένεια της για φαγητό.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι θα καταφέρουν να επικοινωνήσουν με τη βοήθεια της μικρής Φερστέ που μεταφράζει. Η κυρία Αριάδνη δεν είναι πια μόνη και η οικογένεια της Φερστέ βρήκε άσυλο στην καρδιά της καλόκαρδης γειτόνισσας. Η οικογένεια της Φερστέ ήρθε στην Ελλάδα από το Αφγανιστάν για ένα καλύτερο μέλλον και να μπορέσει η μικρή να μάθει γράμματα. Ακούγεται απίστευτο όμως στη χώρα τους απαγορεύουν στα κορίτσια να πάνε σχολείο και να μορφωθούν. Στην πραγματικότητα κινδύνευε η ζωή τους και έτσι έδωσαν όλες τους τις οικονομίες για να κάνουν ένα μακρύ και επικίνδυνο ταξίδι και να φτάσουν στην Ελλάδα. Η κυρία Αριάδνη είχε διαβάσει για τους πρόσφυγες, όμως πρώτη φορά γνώριζε από κοντά πρόσφυγες και μαθαίνει την ιστορία τους.
Μια τρυφερή ιστορία που θα σας κάνει να δείτε τους πρόσφυγες με διαφορετική ματιά. Το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι ενώνει δυο διαφορετικούς πολιτισμούς και φέρνει κοντά τους ανθρώπους να γνωριστούν καλύτερα ν’ ανταλλάξουν απόψεις, ιδέες, γεύσεις, παροιμίες και μυστικά και ν’ ανθίσει μια φιλία ανάμεσα τους. Η οικογένεια απ’ το Αφγανιστάν δεν αισθάνονται πια τόσο ξένοι γιατί βρήκαν την κυρία Αριάδνη. Η κυρία Αριάδνη δεν αισθάνεται πια μοναξιά γιατί βρήκε συντροφιά και σκοπό στην μοναχική ζωή της. Η κυρία Αριάδνη θα τους διδάξει τη γλώσσα ώστε να μπορούν να συνεννοούνται με τόσα βιβλία και αλφαβητάρια που είχε στη βιβλιοθήκη της. άλλωστε τι δασκάλα θα ήταν αν δεν μπορούσε να τους μάθει τη γλώσσα μετά από τόσα χρόνια διδασκαλίας. Η εικονογράφηση της Ντανιέλας Σταματιάδη αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών της ιστορίας και πλαισιώνει αρμονικά το κείμενο. Όσο για την Ορτανσία την αγαπημένη γάτα της κυρίας Αριάδνης ξετρυπώνει μέσα από τις σελίδες σαν παρατηρητής της ιστορίας και κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά της κυρίας Αριάδνης και της μικρής Φερστέ. Εμείς δεν θα σας τα αποκαλύψουμε. Διαβάστε αυτό το υπέροχο βιβλίο για να τα μάθετε!
«Η Ορτανσία φυλάει τα μυστικά» (εκδ. Κέδρος), βιβλίο που απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου 2012.

Μια καρδιά χτυπά. Κι άλλη. Κι ακόμη μια. Χτυπούν μαλακά, ήμερα, ρυθμικά. Όμως από πού έρχονται αυτά τα γλυκά καρδιοχτύπια; Αξίζει να δώσουμε την προσοχή μας. Να σταθούμε, να αφουγκραστούμε· την κυρία Συμέλη πρώτα που στέκει στην είσοδο της βιβλιοθήκης και απευθύνεται στα παιδιά: «Η καρδιά του σχολείου χτυπά. Πού χτυπά; Πώς χτυπά;»

Από τα παιδιά δεν ακούστηκαν επιφωνήματα έκπληξης, θαυμασμού ή ακόμη και αμφισβήτησης· οι καρδιές των παιδιών γνωρίζουν και τα μάτια τους ολάνοιχτα εμπρός στο θαύμα τού να καρδιοχτυπά το σχολείο τους. Εξάλλου, ένα σχολειό φορτωμένο θαύματα δεν είναι; Εξαρχής βέβαια...

Κι εδώ, εμείς οι μεγάλοι πρέπει να θυμηθούμε τον διευθυντή της ιστορικής Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης, ο οποίος έγραψε το περίφημο: «Ένας από τους ελάχιστους χώρους πλέον που η αθανασία είναι παρούσα και σπαρταριστά ζωντανή, είναι μια Βιβλιοθήκη». Ή τον δήμαρχο Φιορέλο Λα Γκουάρντια όταν, τη δεκαετία του 1930, βάφτιζε τα δυο μαρμάρινα λιοντάρια που φρουρούν τις πύλες του κτιρίου στην Πέμπτη Λεωφόρο με τα ονόματα Σθένος και Εγκαρτέρηση υποδεικνύοντας, με τον τρόπο του, στους πολυπληθείς πολίτες ό,τι ακριβώς τους ήταν αναγκαίο για να ξεπεράσουν τη βαθύτατη κρίση. «Χρόνους σαν τη φωτιά» ζούσαν τότε οι λαοί, σχεδόν παρόμοιες δυσκολίες ορθώθηκαν εμπρός μας και πάλι, και εάν ο καθένας ξεχωριστά μα και όλοι μαζί κατανοήσουμε ότι το βιβλίο σχεδόν πάντα λειτουργεί σαν σανίδα σωτηρίας ή, ακόμη καλύτερα, σαν πάμφωτος άγγελος πνεύματος και ψυχής, και σαν πανανθρώπινος και ισόβιος φύλακας πολιτισμού και προόδου, έχουμε βάσιμες και πάμπολλες ελπίδες να βγούμε από τη μεγάλη, όχι μόνον οικονομική, κρίση.

Η καρδιά του σχολείου χτυπά. Ο Ορέστης τη γυρεύει. Την αναζητά επίμονα. Ψάχνει τους ήχους της, στήνει αυτί για τους παλμούς της, βρίσκεται σε εγρήγορση. Μα πού χτυπά η αθέατη καρδιά του σχολείου; Μην τυχόν είναι εγκατεστημένη στις ευμεγέθεις σελίδες της εγκυκλοπαίδειας; Και γιατί να μην είναι; Αχανείς ήπειροι, καγκουρό, κοράλλια και «σεντέφια», περιδέραια πολύτιμα και θάλασσες, ενάλιοι βράχοι ολοστόλιστοι από άνθη, και χρατς, και χρουτς κάθε σελίδα, ήχος γλυκός – λες να είναι η καρδιά του σχολείου που χτυπά μ' αυτόν τον τρόπο; Ή μήπως τα «άνθη της πέτρας», τα κοράλλια, κρύβουν μέσα τους ετούτη την ολοζώντανη καρδιά που εξακολουθεί να χτυπά ευγενικά και επίμονα;
«Κυρία Συμέλη, πού χτυπά η καρδιά του σχολείου; Μήπως εδώ χτυπά; Μέσα σ' ένα κοράλλι;» ρωτά ο Ορέστης. Και η κυρία Συμέλη: «Εσύ θα το βρεις», ενώ συγχρόνως αρχίζει ανάμεσα στα παιδιά και την Κυρία τους ένα μοναδικό, θελκτικό παιχνίδι Γνώσης και γνώσεων, εκπλήξεων, αγάπης, απεριόριστης φαντασίας, μια πρωτόγνωρη διαδικασία κατά την οποία τα παιδιά αφήνονται, με καρδιές παλλόμενες και μάτια γεμάτα φως, στον σεβασμό και τον θαυμασμό προς τις τυπωμένες λέξεις που γίνονται άτια, γίνονται σύννεφα, γίνονται πουλιά, μεταμορφώνονται σε θάλασσες και λεωφόρους, πλοία που σε ταξιδεύουν μέχρι τις εσχατιές του κόσμου.
Και ιδού τώρα η Λουκία: «Θέλω να ακούσω την καρδιά του σχολείου. Δεν ήξερα ότι το σχολείο έχει καρδιά. Πού είναι η καρδιά του σχολείου;» Και η κυρία Συμέλη: «Το σημείο θα το βρεις εσύ». Μυθιστορήματα. Κι άλλα μυθιστορήματα. Αυτά κι αν δεν καρδιοχτυπούν. Αυτά κι αν δεν οδήγησαν την κοπελίτσα στα άστρα...
Αχ, τρελακρίδα,
πρόσεχε μη σπάσεις τις
δροσοσταλίδες!
Η Θεοδώρα ξεφυλλίζει τα γιαπωνέζικα χαϊκού:
Διστάζει καθώς
βγαίνει απ' το μπουμπούκι
το μελισσάκι.
Μην τάχα μες στα ντελικάτα λόγια χτυπά η καρδιά του σχολείου; ρωτιέται.
Κι άλλα παιδιά ψάχνουν· κι άλλα ρωτούν και ρωτιούνται, καθώς παίρνουν στα χέρια όλο και περισσότερα βιβλία.
«Μπορεί να τη νιώσω την καρδιά, πού ξέρεις. Μπορεί η καρδιά του σχολείου να μην ακούγεται, μπορεί μόνο να τη νιώθεις», συλλογιέται ο Αρμάντο.
Ωστόσο η κυρία Συμέλη, όταν τα παιδιά απαίτησαν το γνωστό Να το πάρει το ποτάμι, «Ούτε εγώ ξέρω πού χτυπά/ κάθε φορά κι αλλού χτυπά», απάντησε χαμογελώντας. Κι αργότερα μες στη βιβλιοθήκη: «...Γράμματα και λέξεις, στιχάκια, γεύσεις, μυρωδιές, ονόματα, κόλποι και ωκεανοί, ήπειροι ολόκληρες τρέχουν μαζί τους, φεύγουν από τη θέση τους και τρέχουν... τρέχουν...»

Πού 'ν' τη, πού 'ν' τη
η καρδιά πού χτυπά;
Εδώ χτυπά, εκεί χτυπά.
Να την, να την
η καρδιά που χτυπά...

 

ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ Η κ. ΦΡΑΓΚΕΣΚΑΚΗ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ:

Γιατί οι άνθρωποι στις τρεις πολιτείες δεν ακούνε ιστορίες; Το αγόρι γιατί φορά τα σιδερένια του παπούτσια; Ο κύριος Παύλος, παραπέρα, τι πουλά; Οι αγοραστές γιατί κάνουν ουρές µες στην αυλή του; Και η άνοιξη γιατί φέτος δε φάνηκε στην άκρη του χειµώνα; Τι είναι αυτό που δεν το έχουν και το βρίσκουν, το ’χουν, το χάνουν και το ξαναβρίσκουν; Αυτό που όλα τα γυρίζει, τα κάνει αλλιώς; Άµπερ φάµπερ βγε! Τρεις ιστορίες για τις λέξεις που λιώνουν τους πάγους για να συναντηθούµε µε την άνοιξη.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ κ. ΧΡΙΣΤΙΝΑ!!!
Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ κας. ΦΡΑΓΚΕΣΚΑΚΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΕΓΙΝΕ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΚΠΟΝΟΥΝ, ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ Ε΄ΚΑΙ ΣΤ΄, 

ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΕΣ ΠΑΓΩΝΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ, ΗΛΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΚΙΤΣΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ "ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΔΡΩ"