Ταξιδεύοντας με το «Νεράιδα»: Ένα Παιχνίδι εν Πλω

     Την Πέμπτη 18/10/2018 οι τάξεις Γ΄και Δ΄επισκέφτηκαν το πλωτό Μουσείο "Νεράιδα" που βρίσκεται ελλιμενισμένο στη Μαρίνα Φλοίσβου.

        Εκεί οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να ασχοληθούν με το
 εκπαιδευτικό διαδραστικό  πρόγραμμα «Ταξιδεύοντας με το Νεράιδα: ένα Παιχνίδι εν Πλω».  Το πρόγραμμα περιλάμβανε σειρά από ομαδικά παιχνίδια και δραστηριότητες που έγιναν στους χώρους του μουσείου από ειδικευμένες μουσειοπαιδαγωγούς. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος, τα παιδιά εξερεύνησαν το ιστορικό πλοίο της γραμμής του Αργοσαρωνικού, γνώρισαν όψεις της ελληνικής ναυτιλίας και ακτοπλοΐας του 20ού αιώνα και διερεύνησαν επιμέρους θεματικές όπως το ταξίδι και η θάλασσα, τα καράβια και η ναυσιπλοΐα, η επικοινωνία και οι μεταφορές, οι άνθρωποι και οι αναμνήσεις.

 ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ

 

      Στη συνέχεια, όταν η όμορφη επίσκεψη τελείωσε, απολαύσαμε μια όμορφη βόλτα και θαυμάσαμε πλοία με ιστορία.

Θωρηκτό Αβέρωφ

Στις 21 Οκτωβρίου του 1909, η Ελλάδα, επί κυβερνήσεως Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, αγοράζει το θωρηκτό Αβέρωφ, αντί 24 εκατομμυρίων δραχμών, από τα οποία τα 8 εκατομμύρια προέρχονται από κληροδότημα του Γεώργιου Αβέρωφ.

Η ένδοξη εποχή του θωρηκτού Αβέρωφ

Tο « θρυλικό » πλοίο “ Αβέρωφ ”των Ελλήνων καταναυμαχεί τον Τουρκικό στόλο, στην Ναυμαχία της Λήμνου  αναγκάζοντάς τον  να κρυφτεί οριστικά στα Στενά.
Ονομάστηκε «Τυχερό πλοίο»  και «Τυχερός μπάρμπα-Γιώργος» για τους  Έλληνες  ενώ για τους Τούρκους  «Το Διαβολοβάπορο» ή « Σεϊτάν παπόρ».

 Εμείς  όλοι μας το γνωρίζουμε σαν το θρυλικό θωρηκτό « Αβέρωφ ». 

 
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-13 αποτελούν αναντίρρητα την πλέον ένδοξη πολεμική περίοδο του θωρηκτού «Γ. Αβέρωφ». Η επιτυχής έκβαση των ελληνικών επιτελικών σχεδιασμών ήταν αποτέλεσμα τριών κυρίως παραγόντων: των αυξημένων επιχειρησιακών δυνατοτήτων που διέθετε το νεότευκτο θωρηκτό, της αναμφισβήτητης ηγετικής ικανότητας και τόλμης του Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, όπως και του υψηλότατου ηθικού των ελληνικών πληρωμάτων όλου ανεξαιρέτως του ελληνικού στόλου. Η επιτυχής κατάληψη των νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου και η κατίσχυση των ελληνικών όπλων στις Ναυμαχίες της Έλλης και της Λήμνου είχαν ως αποτέλεσμα ο «Γ. Αβέρωφ» να αποκτήσει διαστάσεις συμβόλου στη λαϊκή μνήμη: ένας μύθος είχε πια γεννηθεί.

Κατά το μεγαλύτερο μέρος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα παρέμεινε ουδέτερη. Όμως, το 1917 η Κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου απεφάσισε να συμμετάσχει στον πόλεμο, στο πλευρό των Συμμάχων. Με το τέλος της παγκόσμιας σύρραξης -Οκτώβριος 1918- η Τουρκία συνθηκολόγησε (ανακωχή του Μούδρου) και η Ελλάδα βρέθηκε στην πλευρά των νικητών. Το «Γ. Αβέρωφ» κατέπλευσε στην Κωνσταντινούπολη και εκεί ύψωσε την ελληνική σημαία ως μία από τις νικήτριες δυνάμεις του Μεγάλου Πολέμου. Συμπερασματικά, ο πλήρης έλεγχος της Μεσογείου από το συμμαχικό ναυτικό και η επιτυχία της συμμαχικής ναυτικής στρατηγικής, που απέβλεπε στον αποκλεισμό του στόλου των Κεντρικών Δυνάμεων στην Αδριατική και του τουρκικού στον Βόσπορο, στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό σ' αυτά ακριβώς τα πλήγματα που είχε επιφέρει ο ελληνικός στόλος και το «Γ. Αβέρωφ» στην Κωνσταντινούπολη και η ύψωση της ελληνικής σημαίας αποτέλεσαν τη δικαίωση του θάρρους και της αυταπάρνησης του ελληνικού πολεμικού στόλου στον αγώνα για εθνική ολοκλήρωση, σύμβολο πλέον ναυτικής τόλμης και ηρωισμού, διέγειρε τη συλλογική φαντασία και τα οράματα του Ελληνισμού.
Μετά την υπογραφή των συνθηκών ειρήνης το «Γ. Αβέρωφ» μαζί με τον υπόλοιπο στόλο μετέφερε τα ελληνικά στρατεύματα στην Ιωνία. Οι εξελίξεις των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία διέγραψαν γρήγορα αρνητική πορεία που κατέληξε στην Καταστροφή του '22. Το «Γ. Αβέρωφ» βρέθηκε ξανά στα μικρασιατικά παράλια, τούτη τη φορά για να βοηθήσει στη μεταφορά των στρατευμάτων και του ξεριζωμένου ελληνικού στοιχείου.

Δίπλα στον θηριώδη Αβέρωφ, ένα ταπεινό πέραμα: η Ευαγγελίστρια. Που μπορεί να μην έχει την δόξα του γείτονά της, αλλά είναι αντιπροσωπευτικό σκαρί, απ' αυτά που όργωσαν το Αιγαίο.

 Στη συνέχεια δυο άλλα πλοία με ιστορία: το ένα είναι το Ευγένιος Ευγενίδης, ιστιοφόρο από κείνα, που έχει πάρει μέρος σε αγώνες, σε ταινίες ενώ χρησιμοποιήθηκε και ως εκπαιδευτικό πλοίο από τη σχολή Ναυτικών Δοκίμων.

  Το άλλο είναι το Θαλής ο Μιλήσιος. Καλωδιόπλοιο, πλοίο δηλαδή για την πόντιση καλωδίων στη θάλασσα, που χρησιμοποιήθηκε απ' τον ΟΤΕ για να ενώσει καλωδιακά τα νησιά με την ηπειρωτική χώρα.

Προτελευταίο, το Βέλος.Το θρυλικό αντιτορπιλικό ΒΕΛΟΣ ΙΙ έμεινε στην ιστορία όταν το 1973 το πλήρωμά του, ο κυβερνήτης του πλοίου Νικόλαος Παππάς μαζί με 6 αξιωματικούς και 25 υπαξιωματικούς, αποστατεί και καταφεύγει στην Ιταλία ζητώντας πολιτικό άσυλο ως κίνηση αντίδρασης στη Χούντα. Το ΒΕΛΟΣ ΙΙ δόθηκε από τις ΗΠΑ στο ελληνικό ναυτικό το 1959 και το υπηρέτησε μέχρι το 1991, χρονιά που παροπλίζεται, ενώ λίγο αργότερα αγκυροβολεί στον Φαληρικό όρμο και μετατρέπεται σε Μουσείο Αντιδικτατορικού Αγώνα του ελληνικού λαού.
Τελευταία ήταν η απομίμηση της τριήρης Ολυμπιάς, είναι λειτουργικό αντίγραφο αθηναϊκής τριήρους του 5ου αιώνα π.Χ..

 Κατασκευάστηκε στην Ελλάδα την περίοδο 1985-1987 στο πλαίσιο προγράμματος πειραματικής αρχαιολογίας, με βάση τις έρευνες του ιστορικού J.S. Morrison και του ναυπηγού J.F. Coates με τη χρηματοδότηση του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού.
Τα πρώτα έτη η τριήρης χρησιμοποιήθηκε για πλόες στο πλαίσιο πειραματικής αρχαιολογίας, δηλαδή στο πλαίσιο εκτέλεσης δοκιμών ώστε να καθοριστούν τα χαρακτηριστικά πλεύσης της (ταχύτητα, ελικτικά στοιχεία, κλπ. ), η αντοχή της, να γίνουν κατανοητές οι συνθήκες διαβίωσης του προσωπικού της, καθώς επίσης και να κατανοηθεί πληρέστερα η τακτική που χρησιμοποιείτο κατά την μάχη. 

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΙΤΣΟΥ